จุดเริ่มต้นของการปฎิบัติ
คือไม่ต้องการอะไรเลย...

จุดเริ่มต้นของการปฎิบัติ
คือไม่ต้องการอะไรเลย
ไม่หวังอะไรเลย
ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง

มีอะไรเกิดขึ้นในกายใจ
ก็รู้เฉยๆ
รู้เบาๆ รู้สบายๆ

ทำเพื่อเอาเป็นโลกียะ
ทำฟรีๆ เป็นโลกุตระ

หลักปฏิบัติจริงๆ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า
รู้สึกตัวไปกับกายใจเราเท่านั้น
อย่าไปคิดพิจารณาให้มาก
มากความสงสัยก็มากความ

เมื่อไหร่เราเห็นแจ้งแก่ใจ ก็จะเข้าใจว่าจริงแล้ว ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย

คําพูดคําสอนที่มากมายเท่าไหร่
ก็ยิ่งกลับมาเป็นเครื่องกั้นใจ
ให้ติดในหลักการเหล่านี้ทั้งนั้น
ไปหลงติดในสัญญาความคิด

จริงๆ แค่ปล่อยใจให้เป็นอิสระเพียงเท่านี้
ไม่มีอะไรที่มากไปกว่านี้เลย

การปฏิบัติจะเป็นเร็ว คือ
รู้ทางเดินให้ถูก
พอรู้แล้วก็เพียรปฏิบัติ
จนมันอยู่กับเราในชีวิตประจําวัน
ความก้าวหน้าทางธรรมจะเกิดขึ้นกันจิตเรา
โดยที่ไม่ต้องไปรู้อะไรต่อจากนั้นเลย
ใจจะสอนใจ สอนเราเอง

เมื่อความเป็นพุทธะบังเกิดขึ้น
เราจะค่อยๆ รู้ธรรมได้เอง
อย่าให้ภาษาธรรมมาขวางกั้นใจเรา
ทําให้ก้าวหน้าไปได้ยาก
เพราะติดภาษา หลักการปฏิบัติ
มันเป็นเพียงสัญญาที่เราเข้าไปหลงยึด

ปฏิบัติแบบไม่รู้อะไรเลย
จะเข้าถึงธรรมได้ง่ายกว่า
รู้มากๆ ใช้ใจให้มาก
อย่าใช้ความคิดมาก
ธรรมแท้รู้จากใจ

ต่อให้ท่องจํารู้ธรรมจากสมองมากเท่าไหร่
ก็ไม่อาจทําให้ใจแจ้งแก่ธรรมได้เลย
มรรคผลย่อมไม่เกิด
ใช้ใจเรียนรู้ด้วยใจ
โดยไม่ต้องไปอยากรู้อะไรเลย
ทําอย่างนี้ ใจจะสอนเราเอง

แยกกายแยกใจได้
ใจจึงจะแยกออกมาเป็นผู้ดูกายได้
และเมื่อใจดูกายได้
ใจเราจะค่อยๆเห็นความจริงของกาย
เป็นการเจริญปัญญาญาณ

ตัวปัญญาญาณจะไปละความยึดมั่นถือมั่น
ในกาย เพราะเห็นว่ากาย ไม่ใช่เรา

วิธีการ ให้หมั่นเห็นรู้สึกตัวที่กายบ่อยๆ
หรือรู้ลมหายใจ รู้สึกตัวบ่อยๆ
เมื่อเราดูกายบ่อยๆ
เราจะเห็นกายแยกออกไปเอง

การเดินจงกรมก็จะช่วยให้แยกได้ง่ายขึ้นเร็วขึ้น
เพราะการรู้สึกตัวดูกาย ขณะกายขยับ
จะเห็นกายได้ง่ายได้ชัด
โดยใจเรามาเป็นผู้ดูกาย
ดูกายเดิน ดูกายขยับ ทําอย่างนี้
จะค่อยๆเห็นกายแยกออกไป

ลองเดินเหมือนกับว่าเราไม่ได้เป็นคนเดิน
แต่ใจเราเป็นผู้ดู กายเดิน
กายส่วนกาย ใจส่วนใจ
ให้ทําสบายๆ
อย่าไปเพ่ง อย่าไปเกร็ง ทําสบายๆหลวมๆ

ดูกายมันขยับดูกายมันเดิน ทําแบบนี้ จะเห็นมันแยกไปเองในที่สุด

มูลนิธิธรรมดี
Official Line
https://bit.ly/2VaWeV1

---